مجمع خیرین مدرسه ساز استان اصفهان

خیر بزرگوار مدرسه ساز حاج محمود جامه طحاف متولد ۱۳۲۸ ،  اهل و ساکن اصفهان است.
 از نیکوکارانی است که با همت بلند و تلاش خستگی ناپذیر، زندگی خویش را ساخته و برکات آن را وقف خدمت به مردم کرده است. او اعتقاد دارد که خداوند تعالی در اعطای نعمت های خود به بندگانش فارغ از دین و مذهب و اعتقادات و سبک زندگی، کریمانه رفتار میکند و اگر ما قرار است که بندگان خالص او باشیم باید این سلوک را پیشه ی خود نماییم و همه را با یک چشم بنگریم و خدمات خویش را از هیچکس دریغ نکنیم.
ایشان معتقد است زیبایی و ارزش کار ما در این است که پرتوی از رحمت الهی باشد و قید و شرطی برای کار خیر قائل نباشیم.
 وی تأکید دارد ما تنها مدرسه را به نیت آموزش اهداء میکنیم و همۀ فرزندان این کشور با هر مذهب و ملیت و قومیت حق دارند از آن بهره مند شوند و از حقیقت دانش و آگاهی و جلوه های تربیتی بهره مند شوند.
حاج محمود جامه طحاف این نوع نگرش  و این سطح از گذشت و ایثار را محصول تربیت گذشتگان خود میداند و باور دارد که آنها نیز بدون قید و شرط در کارهای عام المنفعه مشارکت می کردند و سهیم بودند و لذت با مردم و در کنار مردم بودن را با هیچ نعمت دیگر معاوضه نمیکردند.
این خیر پاک سیرت به شدت اصرار دارد که مدرسه باید در زمین پاک و بدون هرگونه شائبه احداث شود تا دانش آموزانی که در آن تربیت میشوند، تربیتی درستی دریافت کنند و مشی و رفتار خالصی داشته باشند. ایشان  در محلۀ دارک زینبیه در محدوده آموزش و پرورش ناحیه ۴ با خرید ۳۰۰۰ مترمریع زمین یک باب دبیرستان دخترانه را با زیربنای ۲۸۵۰ متر مربع در ۳ طبقه ساخته و آن را به آموزش و پرورش هدیه کرده است. او میگوید: بهترین خبر زندگی ام روزی بود که شنیدم تعداد ۱۰۰ نفر از دانش آموزان این دبیرستان در سال ۱۳۹۶ در دانشگاه های سراسری پذیرفته شده اند.
این مرد نیکوکار و درست کردار همچنین در احداث و تأمین دو باب خانۀ بهداشت در همین محله و روستای مهدیه مشارکت داشته و علاوه  بر عضویت در مجمع خیرین مدرسه ساز استان اصفهان ، افتخار عضویت در مجمع خیرین دانشگاه ساز  را نیز نصیب خود کرده است تا زندگی پر برکتش همواره وقف امور خیر و خدمت به مردم باشد

خیر بزرگوار حاج اصغر تجدد با روحی بزرگ و اندیشه ای والا ، مواهب خدادادی و ثروت مادی خویش را در خدمت توسعه فرهنگ و تعلیم و تربیت آینده سازان عزیز مناطق محروم قرار داده است.
ایشان خود دانش آموخته یک مدرسه خیر ساز است که زنده یاد تبریزی در میدان شهداء اصفهان آن را بنا نهاده بود. وی  از انوار خیر آن مرد بلند مرتبه ی  به خدا پیوسته خاطرات شیرینی در ذهن داشت و به خوبی مشاهده کرده بود که دانش آموزان مشتاق تحصیل با چه عشق و نشاطی قدردان گذشت بزرگوارانه آن مرد بزرگ بودند.
همین الگوی نمونه، سرمشق و الهامی شد تا  آقای تجدد از میان همه عاشقانه هایی که می توانست در زندگی انتخاب کند، پیشە ی مدرسه سازی را اندیشه کرد و آن را برگزید تا ثابت کند هیچ سودایی در عالم وجود به اندازۀ معاملە ی با خدا و خدمت به محرومان جامعه ارزش ندارد و سودآور نیست.
حاج اصغر تجدد با این نیت پاک و خدایی طی سالیان اخیر از اعضاء مؤثر مجمع خیرین مدرسه ساز بوده و با توجه به درک درستی که از نیازهای اجتماعی جوانان داشته است، با مجمع خیرین ورزشیار استان  نیز همکاری نموده  تا راه پر رونق و روشن دیگری را به سمت کار خیر بگشاید.
ایشان باور دارد اگر در راه خیر کلنگی به زمین زدی، خداوندمتعال هم به فضل و کرم خود کلنگی برای بهبود زندگی دنیا و آخرت انسان به زمین می زند و بنده خالصش را مشمول عنایات الهی میکند.
این خیر بزرگوار تمام بناهای خیری را که احداث کرده به یادبود پدر بزرگوارش و به پاس قدردانی از وی بوده است و نیت کرده تا زمان حیاتش تمامی هزینه های جاری مدارس احداثی خود را و کاغذ مورد نیاز دانش آموزان وکادر مدرسه را تأمین نماید و پذیرایی از آنان را در مدت حضور در مدرسه لذتی جاودان برای خود میداند. 
حاج اصغر تجدد در سال ۱۳۷۰ در منطقه زینبیه خیابان ۲۴ متری، مدرسه ۲۴ کلاسه ای را بنا نهاد و در روستای لارگان فلاورجان، یک باب مدرسه احداث و آن را به دانش آموزان اهدا نمود. ایشان همچنین در هنرستان سروش اصفهان
یک سالن ۱۲۰۰ متر مربعی چند منظوره برپا کرد سالن کشتی تجدد و امکانات و تأسیسات مناسب جانبی آن در سه راه ملک شهر از یادگارهای این خیر گرانقدر است که تمامی هزینه های آن را شخصا تأمین و پرداخت کرده است.
توفیق الهی بدرقۀ راه او باد.

زنده یاد بانو ایران غفارزاده، فرهنگی بازنشسته اهل و ساکن اصفهان بود .
او صبح ها در کنار کلاس سبز میشد و رسم شکوفایی را می آموخت.
این خانم نیکوکار در کوچه باغ های نفس گیر آسمان سالها تنفس کرد تا رایحه ی ماورایی بودن را استشمام کند و حقیقت پرواز به سویخوبی ها را بیاموزد و اکنون در قاموس شکوفا بودن، نام درخشانش ثبت شود.
این فرهنگی نیکو طلب از اولین بانوانی است که به مجمع خیرین مدرسه ساز استان پیوست و طی چندین دوره با آن مجمع همکاری نمود.
او میگوید: پدرم علاقه زیادی به بچه ً ها خصوصا دختران داشت و علاقه مند بود که برای آنها مدرسه بسازد. آن زنده یاد در سال ۱۳۷۶ به رحمت الهی پیوست. ولی ما تلاش کردیم تا آرزوی او را با احداث مدرسۀ دخترانۀ زنده یاد حاج اسماعیل غفارزاده و بانو در خیابان شمس آبادی برآورده سازیم. این مدرسه در سال ۱۳۸۲ به بهره برداری رسید و هم اکنون از مدارس خوب اصفهان محسوب میشود و مدیریت بسیار خوبی دارد.ایشان میافزاید: تجربۀ من برای مدرسه سازی تجربۀ عشق است و کسی تا عاشق نباشد دست به مدرسه سازی نمی زند. وی به کسانیکه دارای تمکن و توانایی مالی هستند توصیه میکرد که با هر مقدار پولی که دارند وارد جریان مدرسه سازی شوند و هر فرصتی کهپیدا میکنند، دوستان و آشنایان و اقوام را به کار نیک مدرسه سازی تشویق نمایند و بدانند که باید به عشق پایدار روی آورند و دیگران هیچ کاری برای انسان نمیکنند. این بانوی فداکار با مجمع خیّرین مدرسه ساز همکاری صمیمانه و تنگاتنگی داشت  و روزهای افتتاح مدرسه را از بهترین روزهای عمر خود و خوشترین خاطرات زندگی اش میدانست.
روح بلندش نور باران باد.

خیر بزرگوار زنده یاد مهندس رضا خیام باشی عمری را در مصاحبت آب و آفتاب در خدمت مردم بود .
وی آنقدر روح بلندش را با اخلاص و عمل خیر تربیت میکند که رفتارهایش رنگ آسمانی میگیرد و حقیقت پرواز به سوی بهترین خوبی ها را می شناسد. او در خدمت به خلق خدا خیمه در دامنۀ سبز توکل زد به گونه ای که  زندگی پربارش پر از ترانه های عشق و ارادت به مردم است.
ایشان به پشتوانۀ رشتـه تخصصی خود سالها منشأ خدمات ارزنده ای در حوزه بهداشت به همنوعان خود بوده است. تا این که از طریق ساختمان سازی ،منشأ این رشتۀ مبارک را به مدرسه سازی پیوند زده است.
وی کار مدرسه سازی را به پیشنهاد همسرش خانم ایران غفارزاده که عضو مجمع خیّرین مدرسه ساز استان اصفهان بوده و به شکرانۀ خطر بزرگی که در دوره نوجوانی از سر او گذشته، آغاز میکند و در سال ۱۳۸۶ پیشنهاد احداث سالن ورزشی سرپوشیده مدرسۀ سمیه واقع در خیابان شیخ صدوق جنوبی را به او میدهد و او با رغبت و میل فراوان این سالن را احداث میکند که با توجه به قابلیت و وسعتی که دارد مورد استفاده چندین مدرسۀ جانبی نیز قرار می گیرد.
این مرد نیکخواه امیدوار است مسئولان تعلیم و تربیت در حفظ و نگهداری این بنا تمام سعی و همت خود را به کار گیرند تا دختران امروز و مادران آینده، سلامت و تقویت بنیۀ جسمی خود را از این کار خیر دریافت نمایند.
روح بلندش نور باران باد.

خیر خداجو حاج سید علی رضازاده،  اهل و ساکن اصفهان است وی در سال ۱۳۴۱ در یک خانوادۀ روحانی و مذهبی به دنیا آمده است.
پیشانی نیک این مرد معرفت دوست از سپیده معروف تر است. عزیزی که به چشم مهربان خود خانه دل مشتاقان علم و آگاهی را چراغانی کرده است و آنان را به مهمانی خورشید خوانده است.
نیکوکاری که در انتهای چشمان پاکش امید می ّ آفریند و قصۀ عشق او منظومۀ تکرار گل است.
این خیّر وارسته دلیل موفقیت خویش را در این عرصه به نوع تربیت خانوادگی خویش معطوف می سازد. به گونه ای که هم خودشان اهل و الگوی کار خیر بودند و هم او را به انجام کارهای عام المنفعه تشویق و ترغیب میکردند. و این مسابقۀ خیر به فرزندان آقای رضا زاده هم تسری یافته و آنان نیز پدر را به انجام کار خیر تشویق میکنند و فرا میخوانند.
آقای رضازاده، مهمترین ستون ادارۀ یک کشور را آموزش و پرورش میداند و اینکه اگر  این ارگان قوی و کارآمد باشد؛ بسیار بر سرنوشت کشور مؤثر است.
ایشان توصیه میکند که مسؤولان  باید به نگرانی های معیشتی معلمان توجه کنند و سطح رفاه آنان را به گونه ای تأمین نمایند کهبه جز رسیدگی به امور تحصیلی و تربیتی دانش آموزان دغدغۀ دیگری نداشته باشند.
او خود دو مدرسه یکی در اشکاوند و دیگری در رهنان احداث نموده است .
مدرسه آیت اله خویی اشکاوند در ۵ مهرماه ۱۳۸۹ به طور رسمی افتتاح گردید ، این واحد آموزشی دوطبقه ، ۹۳۵ مترمربع زیربنا داردودارای ۶ باب کلاس درس ، ۱ آزمایشگاه ، ۱ کارگاه ، و ۲ باب اتاق اداری می باشد

مدرسه حضرت امام رضا (ع) رهنان در ۱۶ آبان ماه ۱۳۹۱ به طور رسمی با حضور مسئولان افتتاح گردید این واحد آموزشی در سه طبقه و با زیربنای ۱۴۴۴ متر مربع احداث گردیده و دارای ۱۲ باب کلاس ، دو باب اتاق اداری ، یک باب کتابخانه و یک باب سالن اجتماعات ۱۵۰ مترمربعی است .

حاج سید علی  معتقد است خداوند هر بنده ای را دوست داشته باشد کار خیر را به دست او جاری می سازد. طرح آیندۀ او برای مدرسه سازی این است که مدارس به گونه ای ساخته شود که با ورود دانش آموزان در کلاس اول ابتدایی، تا پایان تحصیلات متوسطه بتوانند ادامۀ تحصیل دهند و مدیریت و شناخت واحد و کامل از دانش آموزان سبب  شود تاخروجی های خوبی برای جامعه داشته باشند.
سایه و ثمر درخت بهشتی سخاوت تقدیم به این مرد وارسته و نیکوکار.

ّخیر بزرگوار حاج غلامحسین رحمانی خواجویی متولد ۱۳۲۹ ،  اهل و ساکن اصفهان است.
قصیده خیر این مرد نکونام به بلندای روزگاران است؛ چرا که از دامن فقر، خویش را به میهمانی خورشید خواند و به وصال جاودانش دست یافت.
ایشان در محله ی خواجو در یک خانواده ی کارگری و پایین اقتصادی پرورش یافت و تحصیلات خود را در دو مدرسه ی طوبی و هراتی که هر دو خیّرساز بودند، گذراند و رسم بزرگی را از خّیر پیش کسوت زنده یاد شیخ زاده ی هراتی آموخت. حضور مستمر خیردر مدرسه و سلام کردن دانش آموزان با شیوه ی خاص و صادقانه به او و پاسخ شیرین او به لهجه ی یزدی، وی را تحت تأثیر قرار داد و آرزو کرد که او روزی مثل مرحوم هراتی مدرسه ای بنا کند.
وی می گوید: زیرساخت مملکت، ادب و فرهنگ و فونداسیون هر کشور آموزش و پرورش است و معتقد است که با مدرسه سازی نه تنها سرمایه کم نمی شود بلکه رونق می یابد و تجربه ی خود او این است که با مدرسه سازی لطمه ای به سرمایه ی او وارد نشده است.
 او علاوه بر اینکه عضو خیریه های متعدد است از اعضاء فعال مجمع خیرین مدرسه ساز استان اصفهان نیز می باشد.
او مدرسه هوشمند کلیشاد فلاورجان را  به یاد فرزند فقیدش زنده یاد بهنام رحمانی که از مدارس نمونه منطقه است  با زیربنای ۱۷۰۰ متر
مربع در سال ۱۳۸۲ تماما با هزینه ی شخصی خود احداث کرد و در اختیار آموزش و پرورش قرار داد.
باور او به کار خیر در این دو بیت خلاصه شده که:

ای بشر آخر تو پنداری که دنیــــا مـــــــال توست
ور نه پنداری که هر ساعت اجــــــل دنبـــــال توست
هرچه خوردی مال مور است، هرچه بردی مال گور
آنچه مانده مال وارث، آنچه کردی مـــــال توست 

 خیر بی تکلف، حسین باجغلی متولد ۱۳۴۹ ، اهل و ساکن اصفهان است.
آغوش گرم او پناهگاه کسانی است که در نیمۀ سخت زندگی به سر می برند. او چراغی را در فضای غروب پنجره های منتظر روشن می کند و چشم های امیدبخشش، روشنایی شب های زندگی است و با پرنده هایی که شادمانه روی لحظه های پاک می پرند، هم پرواز شده است.
ایشان در دورۀ راهنمایی از نعمت داشتن پدر محروم میشود و به همین جهت در مدارسی تحصیل کرده که از امکانات کمی برخوردار بوده اند و ساختمانهای آنها فرسوده و نامناسب بوده است.
همین مسئله انگیزه ای شد تا فکر مدرسه سازی در او زنده شود و برای افرادی نظیر خود اقدامی در این جهت بنماید. بارها در طولزندگی اش عزم به مدرسه سازی می کند؛ ولی موفق نمی شود. تا اینکه در سال ۱۳۹۴ توفیق می یابد مدرسه ای را در خوراسگان، خیابان ابوذر در زمینی به مساحت ۱۰۰۰ مترمربع در محدوده آموزش و پرورش ناحیه ۶ احداث نماید و تمام هزینه ً های آن را شخصا بپردازد.
این مدرسه که در دو طبقه بنا شده را به پاس نکوداشت یاد و نام پدرش زنده یاد حاج محمد کریم باجغلی نامگذاری کرده است.
اما جان خیر اندیش و روح خستگی ناپذیر او سبب شده تا هیچگاه آرام نگیرد و در امداد به محرومان هرگز از پای ننشیند و به همین دلیل در کارهای متنوع عام المنفعه دیگر نیز همکاری داشته و در پروژه های عمومی که در خدمت مردم قرار میگیرد؛ به ویژه در حوزۀ شهرداری مشارکت وسیع دارد.

دل سربلند و سر به زیرش شایسته لطف الهی باد.

خیر بلندهمت زنده یاد حاج حسینعلی محبوبی اهل و ساکن شهرستان  آران و بیدگل بود.
نوشیدن زلال خیر نور به فراوانی مال نیست بلکه به سخاوتمندی و نگاه بلند به ارزشهای الهی و انسانی است.
کسی که به دغدغه های مردم می پردازد درخویش جاری زلالی  را به وجود آورده تا به سرسبزی بسیار برسد و دامانش از بنفشه و باران همواره سبز بماند.
این مرد نیکوکار با شغل های چندگانه ی پیله وری، قماش فروشی، لوازم خانگی و مرغداری در حالی که خانواده ی پرجمعیتی دارد، سر به راه کار خیر و مدرسه سازی نهاد.
انسان والایی که در یک خانواده ی مذهبی پرورش یافت که توجه به تربیت و سرنوشت خوب دیگران در این خانواده از اهمیت ویژه ای برخوردار بود.
با این روحیه و با اعتماد بر گفتار پیامبر عظیم الشأن اسلام که فرمودند: هر کس برای فرزندان امت من کاری انجام دهد و پاداشی نگیرد، من پاداش دهنده او خواهم بود، حاج حسینعلی محبوبی در این سلوک خدایی گام نهاد و ساخت مجموعه آموزشی ورزشی امام زمان عج  در منطقه ی آران و بیدگل را احداث نمود به گونه ای که بخشی از عملیات عمرانی و اجرایی مدرسه  را شخصا انجام داد و نام خود را در ردیف نیکوکاران به امت پیامبر اسلام  ثبت کرد تا اجر و پاداش خود را از آن یگانه رحمت دریافت کند.  

خدایش رحمت کند ، . 

خیر خورشید تبار، حاج غلامحسین مهرعلیان متولد ۱۳۲۱ اصفهان است .
آنچنان زیسته که قطره ها احساس دریا شدن او را باور کنند. او اعتقاد دارد که مشتری کارهای خیر خداوند است و باید شاکر خداوندی بود که حس نیکوکاری، توان انجام کار خیر و علاقه مندی خدمتگزاری به مردم را در او به وجود آورده است.
این خیّر بزرگوار در اولین گام، مدرسۀ قرآنی حاج غلامحسین مهرعلیان را با زیربنای ۱۳۰۰ مترمربع در سال ۱۳۹۰ در خیابان ارتش، اول خیابان حسین آباد در محدوده آموزش و پرورش ناحیه۳ احداث کرده و به بهره برداری رسانده است.
این خیر محترم بنا به روح والایی که از آن برخوردار است در زمینه های دیگری نیز صاحب امور خیر و عام المنفعه گردیده است.
ایشان راه سعادتمندی جامعۀ ما را همه گیر شدن فرهنگ نیک اندیشی و خیر می داند و از مسوولان انتظار صداقت دارد تا هم خودشان عاقبت به خیر شوند، هم لطف خدا بیشتر نصیبشان شود و هم از این رهگذر اعتماد بیشتر مردم و خدا را به سوی خود جلب نمایند و از این سرمایه و فرصت در جهت گسترش کارهای خیر بهره مند شوند.
 
خداوند دست پر برکت این خیر ارزشمند را تا رسیدن به آرزوهای بزرگی که در سر دارد به اهتزاز در آورد.

خیر بلند آشیان حاج مصطفی مریخی پور متولد ۱۳۳۱، زاده حبیب آباد برخوار و ساکن اصفهان است.
عمل خیر این بزرگوار، برگرفته از اندیشه های بلند اوست و باید گفت سلام بر نگاه تو ای آسمانی ما و بگذار تا بالی بگشاییم در آسمان نگاهت.
 او می گوید: نمیتوان انسان بود و نسبت به مسائل و دردهای پیرامون خود بی تفاوت ماند. ما همه؛ مسافران یک کشتی هستیم که اگر این کشتی عیب یا سوراخی پیدا کند، جان و سرنوشت همه ما به خطر میافتد. بنابراین باید نسبت به تربیت و رشد فرزندان این کشور حساس و متعهد باشیم.
ایشان با استناد به این حدیث شریف که المال ِّلله و الناس عیال اللهمعتقد است هم مال و ثروت از آن ما نیست و ما فقط امانتدار آن هستیم و بوسیلۀ آن امتحان می شویم و هم مردم و دانش آموزان در واقع عیال خداوند محسوب میشوند که لازم است برای بهبود شرایط آنان فعالیت و تلاش نماییم. این مردم حق دارند که آسوده و مرفه زندگی کنند و نمی توان هر روز با بی تفاوتی و ندانم کاری بر مشکلات آنان بیفزاییم.
انسان اگر انسان باشد نمیتواند به همنوع خود ظلم کند یا ظلم دیگران به وی را تاب بیاورد. حتی اگر پولی را به نیازمندی قرض بدهیم و او از باز پس دهی آن خود داری کند؛ باز هم اگر نیتمان خیر باشد؛ مطمئن باشیم خداوند در جای دیگری آن را جبران میکند.
ایشان عقیده دارد که اگردر کار مسکن سازی برای مردم کمتر پول می گرفتیم و به سود کمتری راضی می شدیم، امروز نه این همهمسکن خالی داشتیم و نه این همه شهروند بدون مسکن و سرپناه.
آقای مریخی پور اولین مشکل را نقصان سواد و دانایی می داند که حل آن با مدرسه سازی ممکن است. وی می افزاید: اگر کسی لیسانس داشته باشد سه انتخاب پایین، متوسط و در شأن خودش در زندگی دارد. اما اگر کسی سواد نداشته باشد، مجبور است به تنها انتخاب کارهای پایینش تن بدهد و مورد ظلم قرار گیرد. ایشان دو مدرسه در منطقۀ برخوار احداث کرده و باور دارد که اگر هر دانش آموز هر صبح، هنگام ورود به مدرسه یک بسم الله بگوید، ثواب آن برای دنیا و آخرت ما کفایت میکند.

بر قامت رعنای این وارسته، نور سپاس می افشانیم.